Chirurgia ogólna

Chirurgia to dziedzina medycyny zajmująca się leczeniem operacyjnym. Jest nauką nadrzędną i zawiera wiele podspecjalności. Sama nazwa chirurgia identyfikowana jest z dziedziną o nazwie chirurgia ogólna. Jest to kliniczna dziedzina medycyny. Oprócz chirurgii zabiegowej istnieje jednak szeroki zakres chirurgii zachowawczej. Praca chirurga jest ciągłym wybieraniem mniejszego ryzyka. Niekiedy okazuje się, że mniejszym ryzykiem jest zaniechanie operacji, np. leczenie operacyjne małej przepukliny u pacjenta z ciężką niewydolnością oddechową stanowi większe ryzyko niż zaniechanie operacji.

—————————————————————————————————————————————————————–

Lekarze wykonujący zabiegi chirurgii ogólnej:

• Krzysztof Ciesielski
• Dariusz Sobierajczyk

—————————————————————————————————————————————————————–

Wykaz zabiegów:

Operacja usunięcia pęcherzyka żółciowego (Cholecystectomia laparoskopowa)

Operacja laparoskopowej cholecystektomii, polega na wycięciu całego pęcherzyka żółciowego manipulatorami, wprowadzonymi do jamy brzusznej przez kilka niewielkich nacięć na powłoce brzucha. Operacja przeprowadzana jest w znieczuleniu ogólnym. Należy pamiętać , że w przypadku nieprzewidzianych komplikacji śródoperacyjnych (np. wątpliwości anatomicznych, zrostów otrzewnych po uprzednio przebytych operacjach) może zajść konieczność zmiany sposobu operacji na tzw. klasyczny, czyli z otwarciem powłoki brzucha. Zmiana dostępu operacyjnego nie jest traktowana jako powikłanie.

Operacja przepukliny pachwinowej sposobem Lichtensteina

Zgodnie z rekomendacjami (zalecenia TChP -Towarzystwa Chirurgów Polskich oraz EHS -Europejskiego Towarzystwa Przepuklinowego) „złotym standardem” w leczeniu przepuklin pachwinowych jest metoda Lichtensteina. Polega ona na wszyciu odpowiedniego implantu – siatki do kanału pachwinowego. Zastosowanie tej metody gwarantuje najmniejszą ilość nawrotów (mniej niż 1%), najmniejsze dolegliwości bólowe (brak napięcia w ranie), szybki powrót do codziennych czynności i pracy zawodowej, krótki pobyt w szpitalu, zastąpienie małowartościowych tkanek chorego materiałem sztucznym.

Operacja żylaków kończyny dolnej/obu kończyn dolnych metodą Varady

Operację przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym, podpajęczynówkowym lub znieczuleniu miejscowym. Znieczulenie miejscowe polega na zablokowaniu nerwu udowego. Po wykonaniu dodatkowo kilku nakłuć znieczulających możliwe staje się wykonanie zabiegu. Trwa on około godziny. Wykonuje się na ogół dwa cięcia: jedno w pachwinie (w przypadku niewydolności żyły odpiszczelowej) lub pod kolanem (w przypadku niewydolności żyły odstrzałkowej), drugie – nad kostką lub w połowie łydki. Po wykonaniu nacięcia niewydolna żyła jest usuwana, a połączone z nią mniejsze obwodnice podwiązywane. Najmniejsze nacięcia długości kilku milimetrów pozostają bez szwów, co daje świetny efekt kosmetyczny. Na większe rany nakładane są pojedyncze cienkie szwy lub wręcz plastry adhezyjne. Zdejmowane są one po około 10 dniach po zabiegu. Po operacji w miejscach usunięcia żył pojawiają się krwiaki, które mogą się utrzymać przez 2 miesiące.

Operacja hemoroidów

Najczęściej stosowaną techniką leczenia operacyjnego hemoroidów jest tzw. metoda Milligana-Morgana. Zabieg wykonany tą techniką nosi nazwę hemoroidektomii otwartej. Procedura medyczna pozwala uniknąć zwężenia odbytu oraz funkcjonalnego nietrzymania stolca, będącego niekiedy rezultatem innych metod (np. Whiteheada), natomiast jej wadą są pooperacyjne dolegliwości bólowe, trwające zwykle ok. dwóch tygodni. Metoda Milligana-Morgana polega na chirurgicznym wycięciu hemoroidów i podwiązaniu naczyń doprowadzających krew do guzka krwawniczego. W trakcie operacji wycina się trzy zespoły guzków, pozostawiając rany do ziarninowania, czyli wytworzenia nowej tkanki łącznej z bogatą siecią naczyń włosowatych. Gojenie przez ziarninowanie ma miejsce w sytuacjach, w których nie dochodzi do pierwotnego zamknięcia rany. Najczęściej przeprowadza się operację w znieczuleniu ogólnym lub podpajęczynówkowym, poprzez wstrzyknięcie małej dawki środka znieczulającego do płynu otaczającego rdzeń kręgowy i nerwy. Po zabiegu pacjent zazwyczaj pozostaje w szpitalu przez kilka dni, przyjmując w tym czasie silne leki przeciwbólowe. Po opuszczeniu szpitala kontynuuje leczenie przez ok. miesiąc.
Modyfikacją metody Milligana-Morgana jest operacja techniką Fergusona (hemoroidektomia zamknięta). Różni się od niej tym, iż powstała po wycięciu guzka rana jest zamykana szwem ciągłym. Obecność szwów wymaga przedłużenia pobytu w szpitalu o okres od 3 do 5 dni. Założenie ich w okolicy odbytu wiąże się w możliwością występowania bólu przy oddawania stolca i może trwać przez okres gojenia (ok. 5-6 tygodni). Jest wykonywana u chorych z intensywnym krwawieniem z guzków.
Do nowszych metod wycinania hemoroidów należy technika Longo, polegająca na usunięciu hemoroidów wraz z okrężnym pierścieniem błony śluzowej. Podczas operacji wykorzystuje się stapler intraluminarny. Technika jest stosowana w leczeniu guzków wewnętrznych III i IV stopnia.

Dywulsja zwieracza odbytu

Zabieg polega na mechanicznym rozszerzeniu mięśni zwieraczy odbytu, co pozwala na powrót prawidłowego ukrwienia błony śluzowej końcowego odcinak odbytnicy i tym samym pozwala na zagojenie szczeliny odbytu. Zabieg wykonuje się wprowadzając do odbytnicy i esicy specjalny balon i napompowując go przez czas około 5 min. Według badań naukowych aż 95% szczelin odbytu goi się w ciągu 3 miesięcy. Po zastosowaniu tej metody nie występuje czasowe nietrzymania stolca.

Wycięcie torbieli włosowej

Zabieg polega na nacięciu i przepłukaniu zmiany środkiem odkażającym oraz usunięciu włosów. Niekiedy stosuje się oszczędne wycięcie zmiany i usunięcie martwiczych tkanek wraz z włosami, w innych rozległe wycięcie miejscowe, które polega na usunięciu wszystkich kanałów z marginesem zdrowej tkanki (około 0,5 cm). Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym lub krótkotrwałym dożynym.

Wycięcie kłykcin kończystych

Zabieg polega na ich usunięciu z fragmentem skóry i błony śluzowej. Pozostawione rany goją się przez ziarninowanie.

Wycięcie zmiany (guzy, polipy) z kanału odbytu

Alternatywna małoinwazyjna technika usuwania guzków odbytnicy opiera się na wykorzystaniu rektoskopu operacyjnego, który wprowadza się do odbytnicy wraz z dodatkowym oprzyrządowaniem z wykorzystaniem toru wizyjnego. Zabieg wykonuje się pod osłoną znieczulenia ogólnego lub podpajęczynówkowego. Czas zabiegu wynosi średnio 20 – 90 minut. Chory wraca do diety doustnej średnio po 12 – 48 godzinach.

Laparoskopia diagnostyczna

Laparoskopia jest nowoczesną metodą diagnostyczno-zabiegową, wykorzystywaną jako badanie diagnostyczne. Pozwala oglądać i badać narządy w jamie brzusznej pacjenta bez konieczności jej szerokiego otwierania. W trakcie laparoskopii diagnostycznej można pobrać wycinek do badania mikroskopowego. Badanie jest bezpieczne więc można je powtarzać i wykonywać u pacjentów w każdym wieku.

Diagnostyczne pobranie węzła chłonnego

W zależności od lokalizacji węzła, który ma być pobrany do badań histopatologicznych celem rozpoznania choroby, zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym w obrębie bloku operacyjnego. Po nacięciu skóry usuwa się węzeł chłonny (wcześniej zlokalizowany) w całości, a następnie posyła do badania pod mikroskopem elektronowym. Wynik badania uzyskuje się po około 14 dniach. Po zabiegu pacjent wypisywany jest do domu w dniu operacji lub w dniu następnym.

—————————————————————————————————————————————————————–

Znieczulenie – podstawowe informacje

Znieczulenie ma na celu zapewnienie pacjentowi komfortu w czasie operacji. Wykonywane jest przez zespół składający się z lekarza – specjalisty anestezjologii i intensywnej terapii oraz pielęgniarki anestezjologicznej. Zespół ten współpracuje ze wszystkimi włączonymi w przebieg leczenia operacyjnego.

Znieczulenie ogólne
Polega na wprowadzeniu pacjenta w stan podobny do głębokiego snu. Świadomość zostaje wyłączona, nie odczuwa się bólu ani nic się nie słyszy. Znieczulony oddycha przy pomocy respiratora mieszaniną tlenu i gazów anestetycznych (usypiających). Przez cały czas jest pod opieką lekarza anestezjologa i pielęgniarki anestezjologicznej, którzy kontrolują funkcje życiowe pacjenta( czynność serca, ciśnienie tętnicze, oddech, stopień natlenienia krwi). Po zabiegu pacjent przewożony do Sali wybudzeń, gdzie przebywa do pełnego odzyskania świadomości (ok.3-4 godz.), następnie przewożony jest do oddziału.

Do znieczulenia ogólnego należy się przygotować:

• trzeba być na czczo tzn. bez jedzenia i picia
• osoby palące powinny powstrzymać się od palenia przed zabiegiem
• w przypadku cukrzycy nie należy przyjmować leków doustnych przeciwcukrzycowych ( po konsultacji z lekarzem)
• w przypadku chorób serca i nadciśnienia tętniczego należy przyjąć poranną dawkę leków
• w przypadku stosowania leków obniżających krzepliwość krwi (np. aspiryna, acard) na 7 dni przed zabiegiem należy przerwać ich przyjmowanie, po konsultacji z lekarzem prowadzącym

Do zabiegu trzeba być bez makijażu z nieumalowanymi paznokciami u rąk i u nóg. Nie wolno mieć na sobie biżuterii i innych metalowych przedmiotów. Trzeba wyjąć protezy zębowe.

Znieczulenie przewodowe
Znieczulenie przewodowe podpajeczynówkowe lub zewnątrzoponowe obejmie tylko partie ciała zlokalizowane poniżej końca mostka. Polega ono na podaniu leku miejscowo znieczulającego przez igłę wprowadzoną pomiędzy kręgami w odcinku lędźwiowym kręgosłupa do przestrzeni otaczającej rdzeń kręgowy, gdzie znajdują się nerwy rdzeniowe. Lek podawany jest jednorazowo przez cienką igłę a efekt w postaci całkowitego zniesienia czucia i całkowitego lub częściowego zniesienia ruchów pojawia się w ciągu od kilku do kilkunastu minut. Podanie jednorazowej dawki leku zapewnia znieczulenie przez okres około 2-4 godzin. Po tym czasie zaczyna powracać czucie, w następnej kolejności stopniowo sprawność ruchowa.

W czasie znieczulenia regionalnego pacjent z reguły jest przytomny jednak istnieje możliwość podawania dożylnie leków uspokajających lub nasennych. Znieczulenie regionalne w okolicy kręgosłupa jest mniej obciążające dla pacjenta niż znieczulenie ogólne a stosowane jest m.in. przy cięciu cesarskim, operacjach ortopedycznych i chirurgicznych w zakresie kończyn dolnych, operacjach przepuklin pachwinowych, niektórych zabiegach urologicznych i ginekologicznych.

Przez cały okres znieczulenia pacjent pozostaje pod opieką zespołu anestezjologicznego, który kontroluje jego funkcje życiowe (czynność serca, ciśnienie tętnicze, oddech, stopień natlenienia krwi).

Po zabiegu pacjent jest przewożony do sali obserwacyjnej, w której przebywa do czasu powrotu czucia i ruchomości kończyn, następnie przewożony jest do oddziału.